محمد امین متقی نسب روزنوشتههای یک دانشجوی داروسازی زندگی ما شبیه یک پازل است …
هر فکری که میکنیم هر حرفی که میزنیم و هر رفتاری که میکنیم و هر تصمیمی که میگیرم و نهایتا هر اقدامی که انجام میدیم بخشی از این پازل رو تکمیل میکنه .
اما این پازل لعنتی یه فرق غول آسای ریز با پازلهای تو بازار داره و اون اینه که پازل هیچکدوم از ما بر اساس جعبه ای پر از تکه های پازل و نقشه نهایی ساخته نشده !
– به ما “هیچی” دادن و گفتن پازل زندگی‌تون رو کامل کنید!
– پس چجوری باید درستش کنیم وقتی تیکه هاش آماده نیستن ؟!
– درست کردن تک‌تک تیکه های پازل بر عهده ماست.
هر تصمیمِ منجر به اقدامی که اتخاذ میکنیم ،در راستای ساختن یکی از تکه های پازل است .
در کنار ساختن تکه های پازل نقشه کلی را هم به ما نداده‌اند!
– ای بابا دیگه هیچ کاری نمیشه کرد که مثل اینه که بریم تماشای فوتبال بدون توپ و بازیکن !!
– ولی تقریبا ماجرا یه همچین چیزیه …
بر عهده ماست قبل از تکمیل و مهم‌تر، قبل از شروع به تکمیل این پازل نقشه کلی اون رو در ذهن ترسیم کنیم.
هر چی نقشه دقیق‌تر و شفاف‌تر، ساختن تیکه‌های پازل و پیوند‌شون به هم راحت‌تر .
هر چی سعی کنیم ذهنیات و تجربیات ذهن رو روی کاغذ بیاریم بهتر یادمون می‌مونه
الگوبرداری از روش راحت‌تر میشه و تعهد به نقشه هم بیشتر.
در نهایت امر ، پازل زندگی ما خیلی شبیه اون رویاها و آرزو‌های دوران ناپختگیِ ماقبل بلاغت میشه!
– معضلی دیگر هم هست!
– من دیگه تحمل ندارم و این سایت لعنتی رو بلاک میکنم !!!
– نه صبر کن !
این مهم‌ترین قسمت ماجراست …
غالب مادر قالب‌مون، یه چشم انداز کوتاه و بلندمدت از آینده و اینکه چطور قراره این پازل رو کامل کنیم در افکار و ذهن‌مون داریم و نهایتا ممکنه خیلی از ما روی کاغذ هم بیاریمش ولی مهم اینجاست :
حقیقتا چقدر از فعالیت‌ها و رفتار‌های من در راستای درست کردن اون پازله !؟
کمتر کسی توی جهان پیدا میشه که رویای سوار شدن ماشین های لوکس و گرون قیمت دنیا رو نداشته باشه . هیچکس تو دنیا نیست که دوست داشته باشه بخاطر مسائل مالی و اخلاقی زندگیش نتونه شریک زندگیش رو خودش درست و مناسب انتخاب کنه . هیچکس بدش نمیاد توی Beverly hills خونه داشته باشه . هیچکس از اینکه توی دوران تحصیلش نفر اول باشه و توی کار بعنوان یه چهره تاثیرگذار شناخته بشه بدش نمیاد.
اما چرا انقدر بورلی هیلز خلوته ؟! چرا تو خیابون بجای بوگاتی و بنز و بی ام دبلیو ، پراید و پژو و … میبینیم ؟! چرا مسیر‌های ما منتهی به بن بسن هست؟ چرا این همه آدم شکست عشقی میخورن و نمیتونن شریک زندگیشون رو درست انتخاب کنن ؟! چرا خیلیا توی کسب و کار و پول سازی و شهرت و ثروت و هزار تا کوفت و زهر مار دیگه نمیتونن به اون جایگاهیی که دوست دارن برسن ؟! چرا … ؟!
مهم ترین قسمت این پازل اینه که تیکه‌ها رو بر اساس نقشه بسازی و تو جای درست قراشون بدی !
فرمول خیلی راحتیه اما وقتی به سوالای سطر بالا جواب بدی میفهمی هر کسی نمیتونه ازش استفاده بکنه
چون حفظ کردنش راحته اما به کار بستنش سخت !
خیلی هم سخت !!
اینکه خودت رو ملزم کنی به متعهد بودن به برنامه و نقشه‌ات …
اینکه هر روز خورشید رو شکست بدی و زود تر از همه کسایی که رویای تو رو دارن بلند شی و عاشقانه کاری که به بهتر بودنت کمک میکنه رو انجام بدی نه کاری که فقط الان حالت رو خوب میکنه .
این پست به هیچ وجه یه پست انگیزشی نیست و قرار نبوده باشه اما یکم فکر کردن کار خیلی خوبیه .به نقل از شاهین که زخمی عمیق بر آسترمان نهاد با این جمله و به قول جرج برنارد شاو که میگفت:
اغلب مردم سالی یکی دو بار بیشتر فکر نمی‌کنند . من با هفته ای یکی دو بار فکر کردن به چهره ای جهانی تبدیل شدم !
ما ها خیلی کم فکر میکنیم .همیشه فکر میکنیم که در حال فکر کردنیم ولی اشتباه فکر میکنیم.
نشخوار کردن فکری مون زیاده ولی فکر نمیکنیم !
بنشینیم با یه لیوان قهوه و موسیقی کلاسیک بخشی از روزمون رو با خودمون خلوت کنیم یا در سکوت کامل به مراقبه و تفکر بپردازیم.
ما اغلب این کار رو تلف کردن وقت قلمداد میکنیم.
جمله ای از دوران کنکورم یادمه که علی میرصادقی میگفت.
گاهی اوقات تلف کردن زمان‌هایی باعث می‌شود زمان‌های خیلی بیشتر و موثر‌تری تلف نشوند …
باید هر روز به پازل زندگیمون نگاه کنیم … گذشته ، حال و آینده . دیروز چه کردم با پازل و چقدر طبق نقشه پیش رفتم ؟!
آیا جایی نیاز به اصلاح داره ؟!
امروز باید چیکار کنم که بتونم تکه ای یا تکه هایی رو بسازم و اونا رو سر جای خودشون قرار بدم ؟!
و برای روز های آینده چه کار هایی باید بکنم که پازلم زودتر تکمیل بشه ؟!
حتی تیکه‌های پازل رو در آینده هم باید پیش‌بینی کنیم.
چه مراحلی رو طی کنم ؟!
توانایی حل چه مسئله هایی رو داشته باشم ؟!
برای حل اون مسئله ها به چی نیاز دارم ؟!
و برای ساختن هر تیکه مواد اولیه رو تهیه کنیم و بسازیمشون … .
اصلا قشنگی این پازل لعنتی به همینه که صفر تا صدش با خودمونه!
پی نوشت : جا داره از دای برای ایده اولین محتوای این وبسایت تشکر کنم . ممنون دای!
خیلی خوبه
دوست دارم این نوشته رو
ممنون از خودت دای