تا زنده‌ای بجوی، ور نیستی بمیر!

نزديك ساحلي، از ساليان پيش
سنگي نشسته است، عمر از شمار بيش

اين صخره‌ي بزرگ، بسيار سالیان
بر جاي مانده است، خاموش و بي زبان

يك روز همچنان، بر جاي خود نشست
ناگاه پيش سنگ، اين ماجرا گذشت

طوفان سهمگين، با يك نگاه سرد
چون شير خشمگين، شد وارد نبرد

درياي پرخروش، موّاج و پرشكن
گرديد سيمگون، چون قوي سيم تن

زنجير موج‌ها، ناگه ز هم گسست
با يك نهيب باد، موجي ز آب جست

پرخاشجوي و تند، سر را بزد به سنگ
چون شير نعره كرد، غريد چون پلنگ

ناگاه سنگ سخت، مُهر از زبان گرفت
آن صخره‌ي بزرگ يك لحظه جان گرفت

با موج خسته گفت، رنج و غمت ز كيست؟
چون طفل ناشكيب، بي تابيَت ز چيست؟

آن موج بي قرار، اينسان جواب داد
كاي سنگ دير پاي، وي مظهر جماد

در گردش سپهر، در جنبش جهان
در چرخش زمين، رازي بود نهان

يعني كه زندگي، جز جنب و جوش نيست
اين چرخ و كائنات، يك دم خموش نيست

پيوسته گويدت، در راه خويش رو
جاي درنگ نيست، هر دم به پيش رو

ما را بجز زمان، آموزگار نيست
غير از اميد و كار، در روزگار نيست

زان رنج مي‌برم، كامروز خسته‌ام
با آن توان و شور، از پا نشسته‌ام

اين آخرين سخن، نغز است و دلپذير
تا زنده‌اي بجوي، ور نيستي بمير

توران شهریاری – بهرامی