بازسازی این خانه

سلام به همه‌ی همراهان صمیمی

امروز صبح حین مرور ایمیل‌هام دیدگاه یکی از خوانندگان این وبلاگ در زیر پست سردگرمی‌های کوچک رو دیدم و باعث شد نیم ساعتی فکر کنم.
حین خواندن پیام آن دوست عزیز گارد گرفتم و خواستم تلاش کنم تا از خودم (چون در قسمت‌هایی به شخص من هم حمله شه بود!) و کاری که می‌کنم دفاع کنم. اما گفتم اینجا که برای خودم نمی‌نویسم. چیزهایی که برای خودم هست جایشان مشخص است. اینجا محلی است برای صحبت با دیگران. برای هم نظر شدن و به بحث نشستن درمورد موضوعات مختلف. و وقتی آن‌ها ناراضی هستند، احتمالا یک جای کار می‌لنگد.

در پی چندمین ایمیلی که از من خواسته شده بود که بیشتر از خودم بنویسم و از بازنشر کردن مطالب از فضای وب کم کنم ،خواستم شما همراهان این خانه هم اگر پیشنهادی یا نقدی دارید مطرح کنید برای بهتر کردن فضای این محل که قرار بود بهانه‌ای کوچک باشد برای دورهم بودن در فضای مجازی شلوغ و بی‌هویت این روزها.
به هر حال این وبلاگ بیشتر از اینکه مال من باشه، به شما تعلق داره. چون بدون شما عزیزان قطعا این وبلاگ هم وجود نخواهد داشت.

ممنون میشم.

ضمن تشکر از خواننده‌ی عزیزی که کامنت بلند بالاشون من رو به سمت جلو هل داد و باعث شد جدی تر روی وبلاگ وقت بذارم کامنتشون رو هم اینجا میذارم تا کسایی که ندیدن بخونن و شاید کمکشون کنه که پیشنهادهایی به ذهنشون بیاد.
و ممنونم که انقدر دقیق و با جزئیات و با دقت و حوصله وقت گذاشتید و به این زیبایی نوشتید …
یک دنیا سپاس

بالاخره پستی که ارزش وقت گذاشتن برای نظر دادن داشت ، منتشر شد! این پست بهانه خوبی بود برای ابراز نظری که مدت هاست باید گفته می شد.قبل از هرچیز باید شما را برای به چالش کشیدن عقاید خاک خورده عوام ، کمی تحسین کنم. فقط کمی ! چون باز هم این تلاش نافرجام ماند و ما بار دیگر شاهد کوشش هرچه بیشتر شما در جهت دور ماندن از این مهلکه های ذهنی و عقیدتی بودیم.
بد نیست از قول همان آقای کلانتری (که ظاهرا خیلی قبولش دارید!) گوشزد کنم که نوشتن وبلاگ بهانه ایست تا ما افکار خود را به چالش کشیده و فرصتی را فراهم کنیم که دیگران هم یک بار به اعتقادات خود شک کنند. این روشی است که باعث رشد فکری خود و دعوت دیگران به این ارتقا می شود. ولی متاسفانه این وبلاگ تبدیل به بستری شده برای مطالب کلیشه ای که حتی دنبال کننده سمجی مثل من هم رغبت خود را برای دنبال کردنش از دست میدهد. مطالبی آنقدر بدیهی که فرصت تامل را از آدمی گرفته ، خواننده بینوا را دست بسته ناچار به پذیرش آن می کند.
از طرفی شما حتی زحمت به روز کردن “مستمر” وبلاگ را به خود نمی دهید!( که شاید همین نشان از خودسانسوری زیاد و تلاش برای گلچین افکارتان باشد) ؛ آن وقت در پست های مختلف خود دم از جسارت میزنید و می گویید “حاضرم آسیب ببینم و چیزی بیاموزم تا این‌که در امان بمانم و هیچوقت رشد نکنم”!! این آموخته هایی که حرفش را می زنید (جز در تعداد انگشت شماری از پست ها) نه تنها چندان رنگ و بویی از جسارت و چالش های آسیب زا و رشد دهنده ندارند ،بلکه صرفا مطالبی هستند دم دستی و گاها حقایقی غیرقابل انکار و حتی بعضی عین جملات یک کتاب یا یک شعر یا یک نظر (این یکی دیگر خیلی غیرقابل هضم بود)یا… که نه نظری تحلیلی از جانب شما مطرح می شد و نه مخاطب را به کشمکشی ذهنی و جذاب فرامی خواند و نه رمقی برای خواندن آن تا آخر می گذاشت.
فراموش نکنید که ما اینجا نیستیم که شعری از قیصر یا بخشی از کتاب شازده کوچولو را بخوانیم. (همگی یک سرچ ساده قابل دسترس اند) بلکه اینجاییم (در وبلاگ آقای متقی نسب) که تحلیل و نظر شخص ایشان درباره همه این مطالب را بدانیم تا اگر با آن مخالف بودیم ابراز کنیم و او هم فرصت اصلاح افکار خود را را داشته باشد. اما متاسفانه شما با این رویه ، گویا یک وبلاگ با بستر رسانه ای یکطرفه اختیار کرده اید که صرفا بدیهیاتی بدون پتانسیل اظهارنظرکردن ، به خورد مخاطب می دهد.
پیشنهاد میکنم که ابتدا تکلیف ما و خود را با وبلاگتان مشخص کنید و اگر مثلا آن را با دفترچه ثبت روزانه (!) (برای ثبت تاریخ های مهم زندگی تان یا عین جملات قصاری که دوستشان میدارید) اشتباه گرفته اید بگویید ؛ چون اینجا مخاطبینی هستند که گاها وقت باارزش خود را صرف دنبال کردن وبلاگی می گذارند که به خیال خودشان قرار است در آن بیشتر با خلق و خو و افکار یک فرد “عاشق یادگیری ، یادگیری یادگیری” آشنا شوند و همچنین بتوانند با نقد افکار خود و شخص نویسنده یاد بگیرند و یاد بدهند.
هرچند در این پست واقعا دلم میخواست دیدگاهم را راجع به پرسشی که مطرح کردید بیان کنم ولی ظاهرا گوشزد کردن و اتمام حجت این مطلب برای نگه داشتن مخاطب هایی که به “اصل محتوا” اهمیت میدهند و نه “نویسنده” و “رزومه” او (!) ، لازم بود. البته اگر بهانه این همه احتیاط ، حفظ همان اعتبار و مخاطبی است که با ضرب و زور رتبه کنکور و رشته و دانشگاه به دست آورده اید ، که خب آن بحث دیگری است. می شود به همین منوال بی دردسر ادامه داد و خیالتان از بابت انتقاد افرادی مثل من هم راحت ؛ چون هم در اقلیت قرار دارند و هم کاملا از بابت آن به شما حق میدهند.
بهرحال امیدوارم از این به بعد شاهد پست های امیدوارکننده تری باشیم یا حداقل چیزی که ارزش دنبال کردن داشته باشد و یا دلیلی برای شناخت یک ذهن به قول خودتان “عاشق رشد” (!) ؛ نه صرفا ادعاهایی که بعضا ناخوداگاه توسط خود نوشته ها رد می شوند!
پ.ن : در مقابل زمانی که برای نوشتن این نظر صرف کردم ، انتظار دارم با تعمق بیشتری خوانده شود و لحن نسبتا تندم باعث نشود که از اصل مطلب و حقایقی که به واقع وجود داره ، غافل شوید.

دوست دارید از چه چیزی بیشتر بشنوید؟
برام کامنت بذارید.
ممنون میشم.