سال اول دانشگاه من

پیش‌نوشت: این متن چیزی جز شطحیات ذهنِ کلافه و معترض من نیست. مدت‌هاست می‌خواهم این حرف‌ها را بیان کنم. شاید از ماه اولی که وارد دانشگاه شدم. شاید حرف‌هایم درست نباشد. پس لطفا آن را بعنوان “اندیشه‌ی اطلاق‌شده‌ی یک دانشجو” نخوانید؛ شاید فرصتی باشد برای اندیشیدن . چه برای دانش‌جو و چه غیردانش‌جو.

امتحانات ترم دوم هم تمام شد. به همین شدت و سرعت سال اول دانشگاه من تمام شد.

دانشگاه اما، فرق می‌کرد با چیزی که از قبل به آن می‌اندیشیدم.
دایی قبل از ورود به دانشگاه به من گفته بود:
– می‌‌دونی دانشگاه چه فرقی با مدرسه داره؟
– نه! (البته که می‌دانستم چه فرقی دارند! اما این را هم می‌‌دانستم حرف‌هایی که او می‌‌خواهد بزند با چیزی که من در ذهن دارم زمین تا آسمان فرق دارد. همیشه حرف‌هایش برای من به رنگ دیگری بود)
بگذریم . گفتم نه.
گفت: به نظرت چرا تا الان دانش‌آموز بودی و از الان دانشجو؟
دانش‌آموز کسی بود که روی نیمکت‌ می‌نشست تا یکی بیاد و بهش چیزی یاد بده.
اما تویِ دانشجو قضیه‌ات فرق می‌کنه. اینجا دیگه نباید منتظر بشینی تا استادا بهت چیزی یاد بدن. استادا بهت راه رو نشون میدن. ابزار مورد نیاز و خودشون و وقتشون رو در اختیارت قرار میدن تا بری و یاد بگیری. کشف کنی.
گفت:

اگر دوران دانشجویی تموم شد و تو چیزی به علم دنیا اضافه نکرده بودی، بدون که 5 سال از وقتت رو ریختی تو سطل آشغال ساختمون دانشکده‌‌!

این حرف‌‎ها مال زمانی بود که هنوز نتیجه‌ی کنکور هم اعلام نشده بود. (البته برایم روشن بود که کجا درس خواهم خواند)

اولین کلاس دانشکده

گذشت… تا روزی رسید که اولین کلاسمان در دانشکده داروسازی بود.
کنار علی اکبر نشسته بودم و منتظر بودم استاد بیاید و حرف‌هایی بزند که از هیچ‌کدامشان سر در نیارم تا بروم و درمورد تک تک آن‌ها کتاب‌های کتابخانه مرکزی دانشگاه را درو کنم.
اولین کلاس‌مان کلاس شیمی عمومی بود. من عاشق شیمی بودم. یکی از دلایل من برای انتخاب رشته‌ی داروسازی هم همین بود.
استاد سوری آمد. سلامی گفت با چاشنی خوش‌آمدگویی و تبریک.
آغاز کرد: «بنویسید: تعادل شیمیایی!»

به خودم گفتم صبر کن ببینم… بنویسیم؟ تو بگویی و ما بنویسیم؟!
این که همان دبیرستان است! فقط دختر‌ها اضافه شده‌اند…!

(به جز استاد ریاضیات‌مان دکتر عبداللهی اصل همه همین رویه را پیش گرفتند)

دنیای بعد از کنکور | درس خواندن در دانشگاه

من آدمی نبودم که به همین راحتی کم بیاورم.
کارهایم را شروع کردم که ناگهان به خوابگاه رسیدم. بچه‌ها را دیدم و همه چیز را فراموش کردم!
دیدم همه خسته از کنکور آمده‌اند دانشگاه که عشق و حال کنند…!
یاد حرف محمدرضا افتادم:

امروز، دانشگاه، دقایقی بعد از شروع رسمی کلاس، آغاز می‌شود و دقایقی قبل از پایان رسمی آن، پایان می‌یابد.

امروز دانشگاه، محلی است که پس از چند سال درس خواندن و تکه پاره کردن خودمان، به آن رسیده‌ایم و طبیعی است که باید محل استراحت ما باشد. برای دانش آموختن به دانشگاه نیامده‌ایم. برای دانشگاه رفتن به دانشگاه آمده‌ایم و حالا که به دانشگاه آمده‌ایم، کاری برای انجام دادن باقی نمانده است.

زمان امتحانات شد و فهمیدیم نه بر اساس فعالیت‌هایمان، نه بر اساس تحقیقات‌مان، بلکه نمره‌مان از روی برگه‌ی سوال مشخص می‌شود! بیشترین نقش ما در یادگیری در درس‌های گروه معارف اتفاق می‌افتاد. آن‌هم چون استادش گفته بود “هرکی بیشتر حرف بزنه بیشتر نمره میگیره” (همانطور که احتمالا می‌دانید در نهایت باز هم نمره‌ها بر اساس آزمون تستی مشخص شد)
اما نمره مهم نبود… حداقلش کمی بیشتر درباره‌ی مسائل عقیدتی‌مان فکر کردیم. در کلاس اندیشه اسلامی؛ اسلامی‌اش را نمی‌دانم، اما اندیشیدن را تجربه کردیم.

تمام ذوقم کور شد.
این امین آن امینی نبود که کنکور داد و منتظر بود تا دانشگاه شروع شود.
برنامه‌هایم بر باد رفته بود و من در میان طوفانی بودم که هرگز انتظارش را نمی‌کشیدم.

دانشگاه اما شد محلی برای تفریح ما.محلی برای پاس کردن.
کاری نمی‌کردیم و اگر کاری بود نظریه‌پردازی بود. کار اجرایی نداشتیم.آزمایشگاه‌هایمان هم تئوری شد و آزمون‌هایش هم.

سال اول تمام شد و پنج سال دیگر باقیست

فکرش را هم نمی‌کردم که سال اول دانشگاه من این‌گونه تمام شود.
حداقل دلخوشی‌ام هم این است که بیکار ننشستم. اگر دانش‌آموز داروسازی بودم (و دانشجو داروسازی نبودم)، دانشجوی روانشناسی و مدیریت و هنر و ادبیات و کسب‌و‌کار شدم.

اما این خودم بودم که این سبک زندگی را انتخاب کردم… حتی اگر به من تحمیل کرده باشند.
الان که مدتی است از دانشگاه دورم، احساس می‌کنم بیشتر دانشجو هستم.
برایت آرزوی موفقیت دارم.

تمام