محمد امین متقی نسب روزنوشتههای یک دانشجوی داروسازی 
سه هفته‌ی قبل کتاب به دستم رسید.
هفته‌ی گذشته فرصت دست داد و این کتاب را که مکتوب سخنرانی احمد شاملو در هشتمین کنفرانس مرکز پژوهش و تحلیل مسائل ایران در دانشگاه کالیفرنیا در سال 1990 میلادی (1369 شمسی) است، دو بار یک نفس خواندم.
این سخنرانی همانطور که در دیباچه‌ی کتابچه هم آمده بحث‌های زیادی را برانگیخت.
هنر شاملو در بیان و ظرافت‌های کلامی خاص او و همچنین موضوع مورد خطابه که از موضوعاتی بود که زیر خاکستر دفن‌شان کرده بودم تا روزی به آغوششان برگردم؛ باعث شد این کتاب کوچک 60 صفحه‌ای مرا بیشتر از آنچه انتظار میرفت به فکر فرو دارد. هنوز هم احساس می‌کنم شاید آن‌قدری که شایسته‌ی حرف‌هایش بود فکر نکردم.
نبوغ احمد شاملو در این سخنرانی در معنادار ماندن حرف‌هایش در طول زمان و بدون انقضا بودن حرف‌هایش نمایان شده است.
شاید منِ خواننده بدون علم به این موضوع هرگز به مخیلاتم هم خطور نکند که این حرف‌ها مالِ امروز و دیروز نیست و به 30 سال گذشته تعلق دارد.
اما انگار مستقیما داشت با من حرف می‌زد و حس کردم، من هم در آن روز در جمع حاضر بودم.
با اینکه این فایل را به چند نفر از دوستانم هدیه دادم، حیفم آمد خوانندگان عزیز این وبلاگ فرصت مطالعه‌ی آن را از دست بدهند.
مرسی امین جان برای اینکه این فایل رو برامون به اشتراک گذاشتی
امیدوارم باعث تفکر بیشتر در شما بشه
خیلی سپاس 🙏🌺🌺
به خاطر فایل زیبایی که گذاشتین
خواهش می‌کنم سارا خانم
امیدوارم بخونید و لذت ببرید :))