بی سواد سیاسی

“بدترین بی‌سواد، بی سواد سیاسی است. کور و کر است.
درک سیاسی ندارد و نمی‌داند که هزینه‌های زندگی از قبیل قیمت نان، مسکن، دارو و درمان همگی وابسته به تصمیمات سیاسی هستند. او حتی به جهالت سیاسی خود افتخار کرده، سینه جلو می‌اندازد و می‌گوید که “از سیاست بیزار است”.
چنین آدم سبک‌مغزی نمی‌فهمد که بی‌توجهی به سیاست است که زنان فاحشه و کودکان خیابانی می‌سازد، قتل و غارت را زیاد می‌کند و از همه بدتر بر فساد صاحبان قدرت می‌افزاید.” (+)

بی‌سواد سیاسی توان مطالبه ندارد. همان کسی است که در حاضر است در کثافتِ تصمیمات سیاسی زندگی کند اما می‌گوید سیاست کثیف است و به بی‌سوادیش برچسب‌های زیبایی از خرد و دانش می‌آویزد.
چنین فردی مانعی بزرگ بر سر اتحاد و یک‌صدایی است. (چیزی که به عقیده‌ی من توانایی ایستادن در مقابل قدرت‌ها را دارد.)

باسواد یا توهمِ باسواد بودن؟

بدتر از بی‌سوادی، توهم دانش سیاسی داشتن است. چیزی که به وفور در جامعه‌ی امروز ما نمایان است.
البته که هرکسی بنا به شعور و درک خود توانایی تحلیل مسائل بسیار سطحیِ سیاسی را دارد.
می‌تواند برای خودش تصمیم بگیرد.
اما تحلیل سیاست و نا‌آگاهی به بخش بزرگی از جامعه‌ی امروز ایرانِ ما سرایت کرده؛ که عواقب ناخوشی برایمان خواهد داشت.

خودم نامِ “تاکسیاست” رویش گذاشتم. البته جدا از استریوتایپ‌ها و تعمیم دادن‌های فریبنده؛ این تعبیر نه برای تاکسیران‌ها که برای صحبت‌ (talk) هایی‌ است که در درون تاکسی بین راننده و سایر افراد شکل می‌گیرد که به هدف گله و شکایت کردن و با دانش جانب‌دارانه و متعصبانه و متاسفانه غالبا اندک و تحت‌تاثیر رسانه‌های خبری (فرقی نمی‌کند ایران اینترنشنال باشد یا صداوسیما) صورت می‌گیرد.

آگاهی

ای کاش انقدر سخت نبود برای من و امثال من، این موضوع که داشتن دانش سیاسی ارتباط مستقیم با کیفیت زندگی ما دارد.
اگر آگاهی وجود نداشته باشد، حاکمان ساده‌تر از آنچه فکر کنیم بر ما سوار می‌شوند. از ما سواستفاده می‌کنند.
یکی از اصلی‌ترین دلایل این که ما تصمیم می‌گیریم از سیاست فاصله بگیریم همین است که از تنها ماندن می‌ترسیم.
نمی‌دانیم دیگران هم به خاطر همین تصمیم ماست که تنها مانده‌اند. و خیل عظیمی که مثل ما فکر می‌کنند و به همین خاطر که میترسند تنها باشند و صدایشان به جایی نرسد وارد سیاست نمی‌شوند.
غافل از این‌که یکصدایی اول از آگاه بودنِ ما و بعد از صدای من و شما شروع می‌شود.
شاید نتوانیم تغییری ایجاد کنیم (که با یکصدایی کاملا می‌توانیم) اما از این داستان می‌توانیم الگو بگیریم:

گنجشکی با عجله و تمام توان به آتش نزدیک می شد و برمی‌گشت!
پرسیدند : چه می‌کنی ؟
پاسخ داد : در این نزدیکی چشمۀ آبی هست و من مرتب نوک خود را پر از آب می‌کنم و آن را روی آتش می‌ریزم!
گفتند : حجم آتش در مقایسه با آبی که تو می‌آوری بسیار زیاد است ! و این آب فایده‌ای ندارد!
گفت : شاید نتوانم آتش را خاموش کنم ، اما آن هنگام که خداوند می پرسد: زمانی که دوستت در آتش می سوخت تو چه کردی؟
پاسخ میدم : هر آنچه از من بر می آمد!

می‌توانیم الگوی لقمانِ حکیم‌طور بگیریم و مثل گنجشک بی‌گدار به آب نزنیم. هوشمندانه‌تر تصمیم بگیرید و عمل کنیم. تصمیم و عملی که شاید تاثیر بسزایی هم داشته باشد؛ نه فقط باری از روی دوشمان به خیالِ خودمان بردارد.
دست به آگاه‌سازی سیاسی بزنیم. فرهنگ بسازیم و سعی کنیم برسانیم حرف‌هایمان را به گوش قدرت‌داران و کسانی که تریبون دارند. تا به آتشنشانی زنگی بزنند و آتش جنگل را خاموش کنند…!

پی نوشت: پاراگراف اول، جملات برتولت برشت هست. قبلا با این‌که برشت رو شدیدا دوست داشتم هیچوقت مفهوم این حرفش رو درک نمی‌کردم. میگفتم اگر من از سیاست شدیدا آگاه هم باشم کاری از دستم بر نمیاد که تغییری ایجاد کنم دیگه نمیدونم چرا باید درک سیاسی بالایی داشته باشم.
اما امروز مثل آن روز‌ها فکر و درک نمی‌کنم…