عکس نوشتهای دیدم که در آن پسر بچه و سگی بودند و دیالوگ خیلی کوتاهی بین آنها رد و بدل شد: این جمله رو که خوندم تقریبا دو روز از سال جدید رو میشد که روزهام رو اونطوری که میخواستم سپری نمیکردم.تازه فهمیدم من دوبار فرصت زندگی کردن رو از دست دادم. از اونجایی که من شدیدا آدم خوشبینی هستم:)))) دیدن وجهه بد داستان و گذشته کافیه به یک خط بسنده میکنه.شاید دیگه وقتش باشه تعیین کنم کی سرنوشت منو تعیین کنه ... شاید دیگه وقتش باشه تعیین کنم صبح تا شیم رو با چه جور آدمایی حرف میزنم و می گذرونم ... شاید دیگه وقتش باشه که تعیین کنم ایمیلهام رو از چه کسانی دریافت کنم شاید دیگه وقتش باشه شب که میخوابم و صبح که بیدار میشم بدونم رسالت من توی زندگیم چیه ... زندگیم کی قراره باشه ؟! برای چه کسی ؟! شاید دیگه وقت این باشه که تموم کنم ورژن FREE زندگی رو و خودم رو پرت کنم توی دریای پرتلاطم زندگی ، غوطه ور توی مشکلات و مسائل به سمت بزرگ شدن و مرد شدن حرکت کنم .شکار آغاز شد...! وقتش رسیده که هر روزم رو زندگی کنم ...! این آهنگ رو برخلاف تصورم این روزها خیلی درک میکنم ... ممنونم محمدرضا
امین بهمن یادداشت ها 
