سنگ گوشتی

داشتم تو خیابون‌های سمنان قدم می‌زدم. از کنار یکی از قصابی‌ها که رد شدم دیدم عکس‌های از گوشت‌های قرمز تر و تازه به در و دیوار بیرون مغازه‌اش آویزون کرده بود. از قدیم توی ییلاق بزرگ شدم و ذبح و سلاخی و گوشت چیزی بود که زیاد به چشمم خورده بود. اما این عکس‌هایی که بیرون قصابی بود خیلی دیگه داشت می‌رفت روی مخم. گوشت‌هاش شبیه استیک‌هایی بود که الکس توی کارتون ماداگاسکار می‌خورد. همونقدر تمیز و گرد و منظم.

بعد از رسیدن به خونه توی لپ تاپ یه سرچی درمورد انواع گوشت قرمز زدم که ببینم این گوشت‌ها آیا واقعا وجود داره یا نه؟ (چون اگه وجود داشته باشه، هرجا که باشه، گیرش میارم، و می‌خورمش!)  بعد از یکم تحقیق فهمیدم این تصاویر که شبیه گوشت هست، گوشت نیست، سنگ هست! کانی منگنز (II) کربنات. به همراه ناخالصی. حتی سفیدی‌های اطرافش هم انگار چربی هست و شباهتش رو به گوشت بیشتر نشون میده.

اسم علمی این کانی رودوکروزیت هست. “رودو” در یونانی به معنی قرمز هست و قسمت دوم از “کروما” به معنی رنگ گرفته شده.

این عکس‌هایی که می‌بینید منگنز کربنات‌هایی هستند که به صورت صنعتی درست شدند. رودوکروزیت در طبیعت به شکل‌های کریستالی صدفی و نامنظم، به همین رنگ و شمایل در نواحی شمال اروپا و آمریکای مرکزی و جنوبی پیدا میشه.

کاربرد اصلیش در صنعت تهیه کربن دی اکسید و منگنز دی اکسید هست. در داروسازی بعنوان منبعی برای ساختن داروهای همانیتیک (افزایش دهنده‌ی هموگلوبین خون) استفاده میشه.

یکی از لذت‌های بی‌شمار پرشکوه زندگی هنوز هم پیدا کردن سنگ‌های با شکل و شمایل خاص، توی کوه یا کنار رودها هست. در سنگسر، یک رود از نواحی پرور عبور می‌کنه و به روستاهای ملاده و تُم می‌ریزه. خیلی وقت‌ها اونجا محل آرامشِ من و تحقیقات زمین‌شناسیمه. چیزی در این سنگ ها که توجه من رو جلب می‌کنه، تاریخی هست که اون‌ها با خودشون حمل می‌کنن. زمان شکل‌گیریشون به میلیون‌ها سال قبل برمیگرده. طی این میلیون‌ها سال، چه بلاهایی رو از سر گذروندند و تاریخ چه زخمه‌هایی به تنشون زده تا تبدیل شدند به اینی که من توی دستم می‌گیرم.