معصومیت از دست رفته

پدر ۴۱ساله‌ی سه‌فرزند، دختر ۷ساله‌ی افغانستانی –ندا– را پس از تجاوز، خفه کرد؛ «وقتی دخترک را دیدم به چشمان‌م خیلی زیبا آمد.» این را مرد در اعترافات خود گفته‌ است. 

بگذریم از این‌که نظاره‌گر جنایات شدیم، با بی‌توجهی رد می‌شویم چرا که ملیت کودک برایمان مهم است… بگذریم از این‌که سکوت را یاد گرفتیم، یا شاید یادمان دادند، واقعا خوب چیزی نیست و بگذریم که…

اما می‌خواهم بدانم؛ چه شد که همیشه دنبال مقصریم؟ و چه شد که همیشه در دسترس‌ترین افراد مقصر شناخته می‌شوند؟
این آدم 41 ساله را در سن 4 سالگی تصور می‌کنم… همینقدر بی‌رحم بود؟ همینقدر کثیف که قضاوتش می‌کنند؟
چه شد که به این‌جا رسید که همه‌ی تقصیر‌ها را بر گردن خودش ببیند؟

می‌توانستم هزاران کلمه درموردش بنویسم. اما اکنون توان و رمقش نیست. فقط خواستم بنویسم:
بد بودن آخرین انتخاب “هر” آدمی است… اگر آدمی بد شد می‌دانم راه دیگری برایش نمانده بود، چاره‌ی دیگری نداشته. در هر سن و سال و موقعیتی. حتی همین الان هم نمی‌توانم درموردش نظر دهم، چون در دنیایش نیستم. اما او را سرزنش نمی‌کنم… کسی که گزینه‌های دیگرش را حذف کرد را چرا.

موضوع را با کمی سفسطه می‌توان طور‌های دیگری دید. آن‌طور‌هایی که ممکن است دیده‌ شود را هم دیده‌ام.
اما من دوست داشتم اینطور ببینمش. نمی‌دانم هم چرا!

اما یک جمله‌ی دیگر هم خوانده بودم که میگفت هرکس را دیدی که از نقش دیگران در بدبختی‌هایش می‌گوید یک برده بخوان…!

و این منم که نمی‌دانم

نمی‌دانم

نمی‌دانم

و نمی‌دانم :)))