اعتراف

نگه داشتن چیز‌ها در دل سخت است… شاید خیلی هم سخت نباشد.
شدتش را نمی‌دانم
اما تداومش کُشنده‌ است.
دلم اعتراف می‌خواهد
اعتراف به همه چیز
کرده‌هایم و ناکرده‌هایم
دستاورد‌هایم و از دست داده‌هایم
دلم کسی را یا کسانی را می‌خواهد که بتوانم پرده از رازهای دلم پاره کنم. تا می‌خواهند قضاوتم کنند و سرزنشم کنند و به حالم تاسف بخورند و بعد همه چیز را با قرصی، دوایی،
یا شاید مرگی، فراموش کنیم.
سنگینی می‌کند بارِ رازهایم در دل
رازهایم آنقدر در دلم نمانده‌اند که پوسیده شوند اما قدری مانده‌اند که مرا فرسوده کنند.

از خاصیت‌های وبلاگ‌ نوشتن همین است. یا صفحه‌ای در توئیتر داشتن و دائما غُر زدن که حالم خوب نیست، از فلانی متنفرم و بهمانی را می‌خواهم بکشم. از بیرون برای دیگران چگونه است؟ نمی‌دانم.
مگر اصلا مهم است؟
اما باری از دوشت بر‌ می‌دارد که حاضری با جان و دل بپذیری هر‌آنچه در پی دارد را…

اعترافاتم شاید اشک به چشمان کسی بنشاند… شاید به چشمان خودم
شاید کسی به گریه‌هایِ نکرده‌ام بخندد… اما… مدتی است که گریه نکرده‌ام
دلم می‌خواهد های های گریه سر بدهم و خودم را خالی کنم از آن‌چه در من نیست
از آن‌چه من را اینگونه کرد
خون می‌خواهم از چشمم بچکد
تا شاید
دلم از این سنگینی که دارد
بیرون بیاید
همان آدمِ قوی‌‌ بشوم که بودم
همان مردِ مغرور و مصممی بشوم که بودم
همان پسرک آشنایی
که الان دیگر برایم غریبه است..